لحظه ی به تـو رسیـدن یه تـولد دوبـاره س

شهرچشم تورو داشتن یه غروب پرستاره س

خواستن دستــای گرمت مث ماجرا می مونه

برق المــاسای چشــمت مث کیمیا می مونه

اگه تو قسمت من شی می زنم یه رنگه تازه

اسم من کنار اسمت قصرخوشبختی می سازه

زیر چتر لمس دستات میشه تا خدا رها شد

می شه رفت تا آسمونا شاید اون بالا خدا شد

بــا تـو غم رنگی نـداره زندگی شهر فرنگه

از تو قلعه ی نگــاهت رنگ غصه ام قشنگـه

سهم هرکسی که باشی خوش بحال روزگارش

بی تو تمومه كار دل بی قرار من
                                                 بی تو خزون سرده به خدا بهار من
بی تو اسیر درده تن من تو دست غم
                                                  بی تو سحر نداره شب انتظار من
من پشیمون اومدم دل و دل نكن نكن  حالا كه دیوونتم دیگه آب و گل نكن
عاشق دیوونتو از خودت جدا نكن  دلی كه خونه توست خونه بلا نكن
به خدا اینو میدونم نمیشه بی تو بمونم

به کوه گفتم عشق چیست؟لرزید.
به ابر گفتم عشق چیست؟بارید.
به باد گفتم عشق چیست؟وزید.
به پروانه گفتم عشق چیست؟نالید.
به گل گفتم عشق چیست؟پرپر شد.
و به انسان گفتم عشق چیست؟
اشک از دیدگانش جاری شد و گفت؟ دیوانگیست!!!

ندارد پای عشق او دل بی دست و بی پایم
که روز و شب چو مجنونم سر زنجیر می خایم

میان خونم و ترسم که گر آید خیال او
به خون دل خیالش را ز بی خویشی بیالایم

خیالات همه عالم اگر چه آشنا داند
به خون غرقه شود والله اگر این راه بگشایم

منم افتاده در سیلی اگر مجنون آن لیلی
ز من گر یک نشان خواهد نشانیهاش بنمایم

همه گردد دل پاره همه شب همچو استاره
شده خواب من آواره ز سحر یار خودرایم

ز شبهای من گریان بپرس از لشکر پریان
که در ظلمت ز آمدشد پری را پای می سایم

اگر یک دم بیاسایم روان من نیاساید
من آن لحظه بیاسایم که یک لحظه نیاسایم

رها کن تا چو خورشیدی قبایی پوشم از آتش
در آن آتش چو خورشیدی جهانی را بیارایم

که آن خورشید بر گردون ز عشق او همی سوزد
و هر دم شکر می گوید که سوزش را همی شایم

رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم
که تا چون مه نکاهم من چو مه زان پس نیفزایم

مولانا

بنمای رخ كه باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب كه قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن برون آ ، دمی زابر
كان چهره ی مشعشع تابانم آرزوست
گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو  
آن گفتنت كه بیش مرنجانم  آرزوست
وان دفع گفتنت که برو شه بخانه نیست
وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
این نان و آب چرخ چو سیلست بی وفا
من ماهیم نهنگم عمّانم آرزوست
یعقوب وار وا اسفاها همی زنم
دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
والله که شهر بی تو مرا حبس می شود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او
آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
زین خلق پر شكایت گریان شدم ملول
آن های و هوی و نعره ی مستانم آرزوست
گویا ترم ز بلبل اما ز رشك عام
مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
كز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند  یافت می نشود جسته ایم ما 
گفت آنكه یافت می نشود آنم آرزوست 
هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خُرد
کان عقیق نادر ارزانم آرزوست
پنهان ز دیدها و همه دیدها ازوست
آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
یك دست جام باده و یك دست زلف یار
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
باقی این غزل را ای مطرب ظریف
زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز رو ، ز شرق
من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

مولانا

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم
  ور تو بگوییم که نی، نی شکنم شکر برم

آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان
  تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم

 آمده که ره زنم بر سر گنج شه زنم
  آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم

  گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن
  گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم

 اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم
  اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم

آنکه ز زخم تیر او کوه شکاف می کند
  پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم

گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود
  تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم

آنکه ز تاب روی او نور صفا به دل کشد
  و آنکه ز جوی حسن او آب سوی جگر برم

در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام
  وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم

 این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من
  گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم

مولانا

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

هفت آسمان را بر درم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو
ای شاخ ها آبست تو ای باغ بی پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان  پیش از جانها وی کان پیش از کانها
ای آن  پیش از آن ها ای آن من ای آن من

منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی
اندیشه ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من

جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا
بی تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور ازین بی خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیفست سفر هیچ مگو   

گفتم ای دل چه مه است این  دل اشارت می کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
 گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پر نقش و خیال
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو
  
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو

ندر دل بی وفا غم و ماتم باد                     آن را که وفا نیست ز عالم کم باد
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد                جز غم که هزار آفرین بر غم باد

در عشق توام نصیحت و پند چه سود          زهراب چشیده ام مرا قند چه سود
گویند مرا که بند بر پاش نهید                     دیوانه دل است پام بر بند چه سود

غم را بر او گزیده می باید کرد                    وز چاه طمع بریده می باید کرد
خون دل من ریخته می خواهد یار               این کار مرا به دیده می باید کرد

آبی که ازین دیده چو خون می ریزد             خون است بیا ببین که چون می ریزد
پیداست که خون من چه برداشت کند         دل می خورد و دیده برون می ریزد

عاشق همه سال مست و رسوا بادا           دیوانه و شوریده و شیدا بادا
با هشیاری غصه هر چیز خوریم                  چون مست شدیم هر چه بادا بادا

دل در غم عشق مبتلا خواهم کرد              جان را سپر تیر بلا خواهم کرد
عمری که نه در عشق تو بگذاشته ام          امروز به خون دل قضا خواهم کرد

از بس که بر آورد غمت آه از من                  ترسم که شود به کام بد خواه از من
دردا که ز هجران تو ای جان جهان               خون شد دلم و دلت نه آگاه از من

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد                    بیچاره دلم در غم بسیار افتاد
بسیار فتاده بود اندر غم عشق                   اما نه چنین زار که این بار افتاد

سودای تو را بهانه ای بس باشد                 مدهوش تو را ترانه ای بس باشد
در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا               ما را سر تازیانه ای بس باشد

ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم             شعر و غزل و دو بیتی آموخته ایم
در عشق که او جان و دل و دیده ماست        جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم

***
ای دوست قبولم کن و جانم بستان              مستم کن و از هر دو جهانم بستان
با هر چه دلم قرار گیرد بی تو                       آتش به من اندر زن و آنم بستان
 
ای زندگی تن و توانم همه تو                       جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستی من شدی از آنی همه من            من نیست شدم در تو از آنم همه تو
 
باز آی که تا به خود نیازم بینی                     بیداری شب های درازم بینی
نی نی غلطم که خود فراغ تو مرا                 کی زنده رها کند که بازم بینی
 
هر روز دلم در غم تو زارتر است                    وز من دل بی رحم تو بیزارتر است
بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا                      حقا که غمت از تو وفا دارتر است 
 
خود ممکن آن نیست که بر دارم دل              آن به که به سودای تو بسپارم دل
گر من به غم عشق تو نسپارم دل               دل را چه کنم بهر چه می دارم دل
 
در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است      هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است
از درد تو هیچ روی درمانم نیست                 درمان که کند مرا که دردم هیچ است
 
من بودم و دوش آن بت بنده نواز                  از من همه لابه بود و از وی همه ناز
شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید            شب را چه گنه حدیث ما بود دراز
 
دل تنگم و دیدار تو درمان من است               بی رنگ رخت زمانه زندان من است
بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی                    آن کز غم هجران تو بر جان من است
 
ای نور دل و دیده و جانم چونی                    ای آرزوی هر دو جهانم چونی
من بی لب لعل تو چنانم که مپرس              تو بی رخ زرد من ندانم چونی
 
افغان کردم بر آن فغانم می سوخت              خامش کردم چو خامشانم می سوخت
از جمله کران ها برون کرد مرا                      رفتم به میان و در میانم می سوخت
 
من درد تو را ز دست آسان ندهم                دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم                     کان درد به صد هزار درمان ندهم